Łatwość zdobycia materiału, jak i
jego obróbka nie wymagająca skomplikowanych narzędzi powodowały, że zdobnictwo
w drzewie należało do najbardziej rozpowszechnionych dziedzin twórczości
ludowej i sięga swymi korzeniami w zamierzchłą przeszłość. W II połowie XIX w.
była na terenie wsi zjawiskiem powszechnym. Większość przedmiotów drewnianych
sporządzanych przez chłopów w ramach gospodarstwa domowego była bowiem
starannie wykonana i pięknie zdobiona. Jako surowiec, w zależności głównie od
przeznaczenia zdobionych przedmiotów spożytkowane były różne rodzaje drewna.
Jawor ceniony był za twardość i jasną żółtą barwę, buk i grab- za wytrzymałość,
czereśnię i gruszę ceniono przede wszystkim ze względu na złocisty kolor.
Miękkie drewno, lipowe czy świerkowe używano często do wyrobu form dłubanych. Do
zdobienia wykorzystywano narzędzia takie jak: dłuta, rylce, strużki, cyrkiel
stolarski. Wśród technik snycerskich wyróżniamy: ryt swobodny (płytkie
nacinanie powierzchni drewna, stosowane przy przedstawianiu postaci ludzkich i
zwierzęcych) oraz ryt cyrklowy (stosowany przy komponowaniu kół, rozet,
gwiazd), a także technikę wiórkową, wrąbkową, ażurową, stempelkową, wypalania,
nakładania, kołkowania. W dzisiejszej rzeczywistości umiejętności snycerskie w
większości przypadków kultywowane są przez nielicznych specjalistów, często
równocześnie stolarzy.
Snycerstwo - wersja rozszerzona.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz