Pierwsze wzmianki o kapelusznikach
mamy z 1487 r. Trudnili się oni wówczas, prócz swojego zawodu także handlem
wełną. W Bieczu kapelusznicy nie byli zorganizowani w oddzielny cech. Należeli
oni do cechu mieszanego. Byli stosunkowo liczni, ale o ich działalności nic
prawie nie wiemy. Rejestr z 1629 r. wymienia ich czterech, a z roku 1633 dwóch.
W latach 1539 -1688 prawo miejskie przyjęło 13 kapeluszników. W księdze cechu
wielkiego spotykamy także kilku mistrzów wstępujących do tego zawodu,
prowadzących oddzielne warsztaty i przyjmujących chłopców do nauki rzemiosła.
Nauka w tym rzemiośle trwała trzy lata. Do uprawnień kapeluszników należał
prawdopodobnie tylko wyrób kapeluszy, albowiem prawo wyrobu czapek futrzanych
mieli zastrzeżone kuśnierze, natomiast czapki niefutrzane szyli krawcy. W
okolicznych wioskach nieliczni mieszkańcy wyrabiali kapelusze m.in. z
kawałeczków sukiennych, które później sprzedawali na okolicznych targach.
Wykonywali je głównie w chwilach wolnych od prac gospodarskich. Innym
powszechnym typem kapeluszy były te wyrabiane ze słomy, zazwyczaj przez
okolicznych pastuchów. Wyrabiali oni również koszyczki do pieczenia chleba oraz
słomianki pod drzwi.
W
obecnych czasach wystawę kapelusznictwa możemy obejrzeć na Słowacji w Nowym
Jiczynie w Powiatowym Muzeum Krajoznawczym, które ma tutaj stałą ekspozycję
kapeluszy, dokumentującą rozwój kapelusznictwa nowojiczyńskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz